Πότε ήταν η τελευταία φορά…

Πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσες όχι απλώς καθηγητής της αγγλικής αλλά δάσκαλος και μάλιστα ότι το έχεις τερματίσει;

Αν αλλάξετε τα ονόματα με αυτά των μαθητών σας νομίζω πως θα μιλάμε πια ο καθένας μας για την ιστορία της ζωής του!!!

Μα πριν ένα λεπτό δεν ήταν όταν η μικρή ‘Υριδα (βγαίνει από το Σπυριδούλα γι αυτό λέει η μαμά της είναι με ύψιλον) αντί για κυρία σε αποκάλεσε μαμά;
Πριν δέκα λεπτά όταν ο μικρός Πέτρος σου έφερε ένα λουλούδι από τον κήπο του και φέρνοντάς σου συνέχεια λες αυτός μάλλον έχει ξεπαστρέψει όλους τους κήπους της γειτονιάς.
Πριν είκοσι λεπτά όταν ο Παναγιώτης σου εξομολογήθηκε πως δε διάβασε γιατί βαριόταν…και σου είπε, μας είπατε να λέμε την αλήθεια και το κάνω. Και λες από μέσα σου, τέτοια τους λέω και θα μου γυρίσουν μπούμερανγκ.
Πριν μισή ώρα όταν βοήθησες την Έφη στην άσκηση πριν ακόμη ξεκινήσει το μάθημα.
Πριν τρία τέταρτα όταν η μικρή Μαριτίνα σου ζήτησε το τρισδιάστατο αυτοκόλλητο χωρίς λόγο επιβράβευσης κι εσύ το έδωσες με χαρά μεγάλη.
Πριν μια ώρα όταν πέρασε ο Γιώργος που αποφοίτησε πέρσι και ήρθε απλώς να σε δει και να πει ένα Γεια.
Πριν μιάμιση ώρα όταν σε πήρε τηλέφωνο η μητέρα του Βαγγέλη και σου είπε ότι είναι άρρωστος και ανησύχησες.
Πριν δύο ώρες που κατά τη διάρκεια του διαλείμματος εσύ έκοβες μικρά χαρτονάκια με γράμματα για τα junior-άκια σου και ξέχασες να φας το σάντουιτς που κουβαλάς από το πρωί μαζί σου και έχει γίνει ένα με τον πάτο της τσάντας σου.
Πριν δυόμιση ώρες όταν η μητέρα της Μαρίλιας γελώντας σου είπε ότι το παιδί της της ζήτησε να μην έρθει να το πάρει για να μείνει κι άλλο στα Αγγλικά.
Πριν τρεις ώρες περίπου όταν έψαχνες με ζήλο στα χαρτιά σου να βρεις εκείνες τις οδηγίες για το writing, μα που τις έχω βάλει πια με τόση χαρτούρα…
Πριν τρεις ώρες και ένα τέταρτο όταν κοίταξες το ρολόι και είπες…ω τι ωραία, έχω ακόμη μισή ωρίτσα πριν το μάθημα να οργανώσω τις κάρτες που θα δώσω σήμερα για τις νέες λέξεις.
Πριν τέσσερις ώρες όταν ο μικρός Νικόλας δεν ήξερε τις λέξεις και ο διπλανός του του είπε…Πρέπει να διαβάζεις, μας το έχει πει και η κυρία, τα Αγγλικά είναι πολύ σπουδαία γλώσσα και είσαι έτοιμη να πέσεις από την καρέκλα από έκπληξη.
Πριν ανοίξεις το γραφείο σου με το κλειδί στο χέρι και είπες από μέσα σου, τα πρόλαβα όλα ως νέος Σουμάχερ!
Το μεσημέρι κατά τις δύο που ήταν ώρα φαγητού αλλά τσίμπησες κάτι ελαφρύ για να μη νυστάξεις στο μάθημα αλλά δεν πειράζει κι αν το στομάχι σου έχει κολλήσει στην πλάτη.
Το πρωί που ξύπνησες και σκεφτόσουν γιατί η Ηρώ εχθές ήταν στεναχωρημένη καθώς έφευγε και δεν την πρόλαβες. Σημειώνεις στο μπλοκάκι σου, αν βρεις λίγο χώρο με όσα γράφεις εκεί μέσα, να τη ρωτήσεις αύριο αν την ενόχλησε κάτι όσο ήταν στο μάθημα.
Εχθές το βράδυ που πήγες στο σπίτι σου πτώμα σχεδόν και έλεγες στους δικούς σου το ανέκδοτο του Μιχάλη που ξεσήκωσε τους πάντες.
Μόλις έπεσες για ύπνο και πετάχτηκες να διορθώσεις την έκθεση του Έκτορα που την έφερε καθυστερημένα και πρέπει να την πάρει αύριο και πάει μιάμιση η ώρα αλλά και τι έγινε; Μήπως είναι πρώτη φορά;;;….
Προχθές που ξενύχτησες διαβάζοντας εκείνο το άρθρο για τη δυσαναγνωσία.
Την Κυριακή που οι φίλοι σου θα πήγαιναν για φαγητό κι εσύ προτίμησες να πας στο σεμινάριο που περίμενες τόσο καιρό, και σχεδόν σε λένε σπασίκλα.
Το Σάββατο το απόγευμα που έβλεπες τον κόσμο στις καφετέριες κι εσύ εκείνη την ώρα μαζευόσουν σπίτι σου μετά τις έξτρα ώρες για τα παιδιά που δίνουν πτυχίο, και αναρωτιόσουν θα προλάβω τώρα να βγω κι εγώ λίγο;
Κατά την περίοδο των εγγραφών που πήγαινες πρωί απόγευμα στο γραφείο και υπήρχαν και μέρες που δε γυρνούσες σπίτι σου το μεσημέρι και έλεγες στον εαυτό σου βρες δύναμη και κάνε υπομονή, μην τρελαίνεσαι με όσα ακούς, πάνω από όλα είσαι δάσκαλος.
Όταν έκανες διακοπές και μετά τις πρώτες δέκα μέρες άρχισες να σκέφτεσαι και να σημειώνεις πως θα οργανώσεις τη νέα σχολική χρονιά. Οι άλλοι διάβαζαν βιβλία ή χαζολογούσαν απολαμβάνοντας τη θάλασσα κι εσύ έβγαζες δειλά δειλά την ατζέντα, που κουβαλάς πάντα μαζί σου.
Κι άλλες φορές αμέτρητες, κι άλλες στιγμές δύσκολες, κι άλλες ώρες που θα ήθελες μέσα στην ημέρα να είναι πιο πολλές για να προλάβεις κι άλλα, και τη νύχτα που συχνά βλέπεις ακόμη και στον ύπνο σου ότι κάνεις μάθημα, κι εκείνες τις φορές που νιώθεις αδικία ή απογοήτευση γιατί υπάρχουν κι αυτές…αλλά λες θα το παλέψω.
Και από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου μόλις ξεκίνησες να εργάζεσαι και ήσουν υπάλληλος κάποιου που δε σε άφηνε να λάβεις πρωτοβουλίες και έλεγες από μέσα σου κάποια μέρα θα φτιάξω το δικό μου σχολείο…
Μήπως στις φλέβες σου αντί για αίμα κυκλοφορούν μικρά μικρά γραμματάκια της αλφαβήτου ως μικρόβιο που τόσο αγαπάς;
Αφιερωμένο σε όλους σας!
Με αγάπη πάντα!